Dag 24 en 25

Donderdag was ons laatste dagje kliniek.. We gingen met vier kindjes erheen en moesten weer echt voor 4 uur wachten. Uiteindelijk de dokter gezien en echt een hele tas met medicijnen meegekregen (mijn hele rugzak zat vol). Het was heel raar om te bedenken dat we niet meer terug zouden komen in dit ziekenhuis. Maar ik heb wel echt zo veel geduld gekweekt hier.. Niet normaal.

Donderdagmiddag was ons laatste middagje op GAPA. Dit is altijd een best emotioneel afscheid, de kindjes zingen een afscheidsliedje voor je en ze hadden allemaal briefjes gemaakt voor ons. Ook hebben we die middag een workshop met de kindjes gedaan ''Wat ze later willen worden''. En ze moesten het opschrijven of er een tekening bij maken.. Wat die kindjes hebben opgeschreven is zo mooi om te zien. Ik heb een kopietje gemaakt van alle papieren. Toen was dan het moment dat we echt afscheid moesten nemen, van de grannies en de kinderen van GAPA. Het was echt heel moeilijk, vooral omdat deze kinderen ook echt het besef hebben dat je weggaat. Op GAPA waren echt 100 kinderen dus je kende ieder kind wel een beetje maar niet heel persoonlijk, maar alsnog had je met allemaal wel een connectie.

Vrijdagochtend was het emotioneelste gedeelte van allemaal. Het laatste ochtendje in Fiks. We hebben hun gezicht geschminkt en daarna hebben we een catwalk gemaakt van stoelen waar ze een modeshow hebben gegeven. Dit vonden ze echt zo geweldig, jullie hadden die lach op hun gezicht moeten zien. Hier zijn in totaal 16 kindjes dus deze kinderen ken je allemaal echt heel persoonlijk. Ik was hier elke ochtend, vier weken lang. Ook als je met de kindjes naar de kliniek ging, schepte je echt een band met ze. Hier kon je ze super goed 1 op 1 leren kennen. Ik ben zo blij dat ik deze afgelopen 'so many improvements' (ik weet even niet hoe ik het in het Nederlands moet zeggen) heb mogen zien en meemaken. Oyithando (1 jaar) bijvoorbeeld, was de eerste twee weken heel verdrietig en keek altijd een beetje boos en leeg. Niemand gaf haar echt aandacht omdat ze een beetje op zich zelf is, ze vraagt totaal geen aandacht, maar heeft ze natuurlijk wel nodig. Na twee weken zag je haar echt opbloeien, ze begon weer te lachen en ze was zo blij. Elke ochtend kwam ze naar me toe kruipen en zat ze met een hele grote lach te spartelen met haar armpjes om te spelen. En Zenani (3 jaar) was op het begin zo gesloten en zat altijd een beetje stil in een hoekje maar na een week of twee kwam ze elke ochtend naar me toerennen om me een knuffel te geven en met het afscheid gaf ze me echt een mega dikke kus op m'n wang. Onkezewe (1,5 jaar) kon niet kruipen, hij probeerde het echt, maar het lukte gewoon niet. Na heel lang geoefend te hebben kan hij het eindelijk!! Zo leuk om te zien. Nou, zo kan ik elk kind wel langsgaan want ze zijn allemaal echt geweldig. Maar dit waren een paar voorbeeldjes. Ik merkte wel dat een paar kindjes (de iets oudere) het een beetje aanvoelden dat we weggingen, dat was wel lastig om te zien. Dat zag je aan de manier waarop ze doei zeiden toen we weggingen. Ook de mama's waren super.. Wat zij allemaal doen voor de kids is echt geweldig. Zij zitten elke dag voor 5 uur lang te wachten in de wachtkamers van de kliniek voor de kinderen en moeten ze ook verzorgen.

Dat was dan het laatste ochtendje project, ik ben alle staff, mama's, grannies en alle geweldige mensen in het huis echt zo dankbaar, ze hebben deze 'experience' echt geweldig gemaakt. Ik heb zoveel nieuwe vrienden gemaakt hier die ik zeker nog blijf zien als ik terug ben in Nederland.